Użyj mózgu Matko!

Miałam kiedyś taki ulubiony wieczorny schemat. Codziennie przed snem leżąc w łóżku czytałam. Książki, felietony w gazetach, ciekawe publikacje. Zdarzało mi się też czytać poezję. Coś, czego Janek totalnie nie potrafi zrozumieć. Cóż począć, że taka ze mnie pełna romantyzmu dusza. Uwielbiałam to moje czytanie. Były takie momenty, że równolegle czytałam cztery książki, bo każda z nich z osobna albo mnie nużyła, albo była dla mnie za ciężka do przetrawienia na raz. Celebrowałam te moje zaczytane wieczory. Tak było do czasu… Później urodził się Miecio i całe to moje wieczorne masowanie mózgu trafił szlag, rozwój osobisty stanął w miejscu.

Wybacz, ale nie mam do ciebie szacunku

Mówicie na to pieluszkowe zapalenie mózgu. Jak zwał, tak zwał. Prawda jest okrutna: macierzyństwo niesamowicie uwstecznia. Rozwój osobisty staje w miejscu. Ogłupia nas, nie dostarcza wystarczającej ilości bodźców, ogranicza nasze horyzonty. I cały w tym ambaras, byśmy w porę zauważyły ten destrukcyjny proces i coś z tym zrobiły. Może urażę którąś z was mym wyznaniem, może wbiję kij w mrowisko, ale szczerze nie szanuję matek, które po dziecku przestają myśleć. I nie chodzi mi o to, że przestają myśleć o sobie, czy o mężu. Nie szanuję matek, którym przy dziecku wyłącza się mózg. O mały włos i straciłabym szacunek do samej siebie, ale w porę ktoś zwrócił mi uwagę na coś, co po prostu mi umknęło…

Dziwne życzenia urodzinowe

W grudniu skończyłam 32 lata. Mimo trójki z przodu ani trochę nie czuję się staro, choć jeśli czyta to jakaś nastolatka pewnie zastanawia się czy mam już wybrane buty do trumny. Spoko, nie żywię urazy. Będąc nastolatką tak samo odbierałam ryczące trzydziestki. Wciąż mam poczucie, że całe życie przede mną. Że wszystko jest jeszcze możliwe. Że to, czego jeszcze się nie nauczyłam, dam radę przyswoić w przyszłości. Pytanie, czy wystarczy mi na to chęci. Bo mój twardy dysk ma jeszcze sporo miejsca, ale ostatnio nieco się przykurzył. Janek składając mi życzenia urodzinowe powiedział jedno zdanie, które szczególnie utkwiło mi w pamięci: „I żebyś znów stała się tak bardzo ciekawa świata jak kiedyś. Żebyś miała czas na czytanie, tak jak kiedyś.” Trochę zabolało.

Ukochany facet, w którego oczach zawsze chciałabym wyglądać elokwentnie zauważył to, co ja od pewnego czasu skrzętnie starałam się ukryć. Ale to wszystko jakoś tak samo się potoczyło. Jakby ktoś niepostrzeżenie pstryczek po pstryczku, pokój po pokoju, gasił światło w mojej głowie. W jednej chwili po tych życzeniach wszystko znów stało się jasne.

Poszłam w to

Mam koleżankę. Kiedyś była dla mnie autorytetem. Kiedy ja przyszłam do pracy w korpo, ona tam brylowała. Imponowała mi, bo zawsze wyglądała nienagannie, a do tego jej umysł ostry jak żyletka, szybko znajdował rozwiązanie każdego problemu. Typowy korporacyjny wymiatacz. Była dla mnie inspiracją. Przez długi czas niedoścignioną. Szybko przypadłyśmy sobie do gustu. Raz, drugi, trzeci umówiłyśmy się na lunch. Jej historii mogłabym słuchać w nieskończoność. Miałam wrażenie, że w małym palcu ma całą wiedzę z dziedziny naszej pracy. To ja pierwsza zaszłam w ciążę. Ona urodziła parę miesięcy po mnie. Bardzo szybko zdecydowała się na drugie dziecko.

Kiedy zadzwoniła z propozycją kawy, byłam zachwycona. Brakowało mi merytorycznych rozmów. „Ktoś wreszcie wymasuje mi mózg”- cieszyłam się. Ale radość nie trwała zbyt długo. Umówiłyśmy się w modnym warszawskim miejscu, niezbyt przyjaznym dzieciom, a ona przyszła z całym swoim żywym inwentarzem. Bez męża, bo ten był akurat w delegacji. Po trzydziestu minutach marzyłam by uciec, ulotnić się, wyparować. Nie zamieniłyśmy ani jednego sensownego zdania. Ja uspokajałam na kolanach jedno jej dziecko, a ona lulała drugie. Nawet na moment nie udało mi się wymienić z nią szczerego spojrzenia. Próbowałam dopytać, czy wraca do pracy i czy ma jakieś pomysł na siebie. Powiedziała tylko: „Poszłam w to. Wiesz, że w końcu przestałam się notorycznie stresować.

Nikt niczego ode mnie nie wymaga. Dobrze mi z tym. Zawodowo to ja już się chyba wypaliłam. Zostanę z dziećmi w domu. To jest mój pomysł na życie.” Porozmawiałyśmy jeszcze chwilę o sposobach na afty, dopiłyśmy zimną już kawę i nasze drogi się rozeszły. Długo nie rozumiałam, co stało się tej ambitnej, przebojowej kobiecie.

Mózg jak mięsień

Niećwiczony zanika. Serio! Dlatego tak ważne jest czytanie książek, oglądanie filmów, podróżowanie, przeglądanie Internetu, rozmowy z innymi (dorosłymi) ludźmi. Wiedza raz pozyskana nie zostaje w naszej głowie na zawsze. Dlatego tak ważne jest systematyczne jej odświeżanie. Kluczowe jest ćwiczenia pamięci. Zapamiętywanie listy zakupów w spożywczaku to trochę za mało. Jako ludzie, istoty myślące, powinniśmy czuć się w obowiązku, że jak już nas ktoś wyposażył w tak pojemny mózg, to grzechem byłoby nie skorzystać. Ale nade wszystko powinno nam się chcieć być coraz to mądrzejszymi. Rozwój osobisty uskrzydla. Powinno nas fascynować poszerzanie swoich horyzontów.

Powroty są takie trudne, czyli bierz się za rozwój osobisty.

Macierzyństwo to bezpieczna bańka. Im dłużej zostajesz z dziećmi w domu, tym bardziej przeraża cię perspektywa powrotu do pracy. Martwisz się o to, jak poradzą sobie dzieci bez ciebie, czy odnajdą się w przedszkolu albo z nianią. Martwisz się też o samą siebie. Czy jesteś jeszcze coś warta. Czy umiesz myśleć o czymś innym niż obiady, odparzenia, szczepienia, drzemki, spacery i katary. Powrót do starego życia bywa trudny. To wyjście ze strefy komfortu jest piekielnie stresujące. Pamiętaj jednak, że skoro teraz jest ci trudno, to za kilka lat będzie tylko gorzej.

Ogłupiające 500+

Dlatego uważam, że 500+ ma jedną bardzo dużą wadę. Na dłuższą metę będzie nas kobiety ogłupiać. Piszę o nas, bo to na nasze barki najczęściej spada opieka nad dziećmi. Część z nas bojąc się konfrontacji z życiem poza domem zostanie z dziećmi. Te kobiety nie staną przed wyzwaniami, nie będzie im się chciało wiedzieć i umieć więcej. Skąd to wiem? Bo już dziś znam takie, które deklarują, że im się nie chce, a teraz stać je na takie rozleniwienie.

Rozwój osobisty jest ważny. Wymagaj od siebie

Masuj mózg. Umawiaj się na kawę z koleżankami, przeczytaj coś raz na jakiś czas. Znajdź sobie jakąś pasję, która Cię wciągnie. Taką, o której będziesz chciała wiedzieć więcej i więcej.
Bądź ciekawa świata, wymagaj od siebie. Myśl o sobie, inwestuj w siebie, znajdź dla siebie czas. Pamiętaj, że każda minuta poświęcona sobie jest najbardziej drogocenna na świecie. My matki w genach mamy martwienie się o innych. O sobie myślimy na końcu. Prawda jest jednak taka, że jeśli my o siebie nie zawalczymy, to nikt inny tego nie zrobi. To nam powinno zależeć.

Jak to się czytało

To straszne, ale od narodzin Zygmunta nie przeczytałam ani jednej książki. Zaczęło mnie to uwierać. Osoba, którą się powoli zaczęłam stawać, to nie był ktoś, z kogo mogłabym być dumna. Od kilku tygodni gospodaruję kilka godzin dla siebie. Szukam ciekawych tematów, czytam książki, wróciłam do przeglądania gazet. Chciałabym być za kilka lat wzorem dla moich dzieci. Chciałabym podołać intelektualnie ich problemom i pytaniom. Mózg nieużywany zanika. Staram się o tym pamiętać za każdym razem, kiedy łapie mnie leń.

[ad name=”Pozioma responsywna”]