I właśnie dlatego za żadne skarby nie wróciłabym do tamtych czasów

Wiem, że są na świecie ludzie, którzy czas podstawówki i pierwszych klas gimnazjum czy liceum wspominają z rozrzewnieniem. Wiem, bo osobiście znam kilka takich osób. Ja zdecydowanie do nich nie należę. Do dziś uważam lata nastoletnie jako najtrudniejsze, jeśli chodzi o sferę emocjonalną, budowanie pewności siebie w tych czasach nie miało u mnie prawa bytu. Głównie dlatego, że od początku czułam, że nie pasuję do rówieśników. Że albo jestem zbyt wrażliwa, albo za mało wygadana, albo za mało przebojowa. W niektórych sytuacjach zbyt dziecinna, a w niektórych zanadto dojrzała. Często nie potrafiłam wyluzować tak jak rówieśnicy. Za bardzo przejmowałam się tym, co powiedzą nauczyciele czy rodzice. W dzień wagarowicza byłam jedną z trzech osób, które zostawały w klasie. Nie czułam tego. Odkąd pamiętam marzyłam o tym, żeby mieć zwolnienie z wuefu.

Z przerażeniem obserwowałam, jak rosną mi piersi i zaokrąglają biodra. Nie byłam w tej dziedzinie prekursorką w klasie, ale widząc jak koledzy i koleżanki traktowali te dziewczyny, którym przytrafiło się to jako pierwszym marzyłam, żeby mi nigdy nic „nie urosło”. Na żadną z tych zmian nie byłam gotowa i każdej z nich się bałam. Nie potrafiłam o takich sprawach rozmawiać z mamą, a i ona nie była gotowa na takie rozmowy. Z nią też nigdy nikt na takie tematy nie rozmawiał.

Jaką byłam nastolatką?

Grubą i brzydką. Tak właśnie widziałam siebie. Tak opisywałam się we własnych myślach. Duża wada wzroku, okulary, czerwone policzki od popękanych naczynek, szerokie biodra, masywne uda i łydki. Tylko to widziałam w lustrze. A rówieśnicy wcale w tym stanie rzeczy nie pomagali. Pamiętam, jakim stresem było dla mnie przebieranie się w strój sportowy przed zajęciami wuefu. Pamiętam, jak niekomfortowo czułam się na biwakach klasowych, gdzie wszyscy rozbieraliśmy się do kostiumów i wskakiwaliśmy do wody. Pragnęłam wtedy zniknąć, czułam się najbardziej niepewnie w całym moim życiu.

To właśnie w tamtym czasie pierwszy raz doświadczyłam bolesnego uczucia odrzucenia.

Doskonale pamiętam pierwszą wyśmianą kartkę walentynkową, bo koleżanka z ławki obok podpatrzyła, że to różowe serce to wysyłała Maciejewska. Powiedziała to na głos w klasie. Wszyscy śmiali się do rozpuku. A najgłośniej adresat kartki. Pragnęłam zniknąć!

Pamiętam też, jak koleżanki tworząc taneczną grupę pięcioosobową na wzór Spice Girls zaprosiły mnie na pierwsze spotkanie tylko po to, by już na drugim zastąpić mnie kimś innym. Pamiętam, jak bardzo było mi wtedy przykro.

Czasami zastanawiam się, czy czułabym się tak samo podle jako nastolatka gdybym nie otaczała się rówieśnikami? Czy w mojej głowie narodziłyby się te wszystkie kompleksy i niska samoocena? Teraz mogę tylko gdybać. Może gdybym wyrastała w innym otoczeniu. Może gdybym żyła w innych czasach. Dziś wiem jedno: tamten trudny czas wcale nie był mi potrzebny. Absolutnie nie zgodzę się z tym, że takie doświadczenia w wieku nastoletnim są potrzebne dla umocnienia charakteru, czy lepszego poznania siebie. Bzdura! To czas trudny sam w sobie, dlatego tak ważne jest by otoczenie było wsparciem, a nie rzucało kłody pod nogi.

Budowanie pewności siebie i przerażające wyniki badań.

Z badań przeprowadzonych na zlecenie marki Dove wynika, że aż 81% dziewcząt w Polsce nie ma wysokiej samooceny. Aż 8 na 10 z nich nie angażuje się społecznie, bojąc się krytyki i oceniania,a 78% ma zaburzenia odżywiania lub w inny sposób naraża swoje zdrowie. Budowanie pewności siebie jest zaburzone. 9 na 10 dziewczynek, które nie mają wysokiej samooceny nie potrafi być asertywna i nie broni swojego zdania i swoich decyzji. A 47% z nich uważa, że musi wyglądać w określony sposób, żeby dobrze radzić sobie w życiu. Wiecie co? Kilkanaście lat temu zaliczałam się do każdej z wyżej wymienionych grup. Dlatego tak bardzo angażuję się w inicjatywy i programy, które starają się to zmienić, ponieważ wiem, że budowanie pewności siebie jest niesamowicie ważne.

Od 2004 roku marka Dove nieprzerwanie prowadzi program „Dove Self Esteem – budowanie pozytywnej samooceny”. W tym roku po raz pierwszy ten program jest przeprowadzany również w Polsce. Program jest na tyle uznany, że został objęty honorowym patronatem Rzecznika Praw Dziecka. Do tegoż programu mogą zgłaszać się szkoły z całego kraju. Wszystkie placówki oświaty, które wezmą udział w Programie, otrzymają nieodpłatnie dostęp do atrakcyjnych prezentacji dla uczniów, ciekawych materiałów wideo, kart ćwiczeń dla uczniów oraz instruktażowych poradników i szkoleń dla nauczycieli.

Ale to nie wszystko.

W ramach projektu powstały też materiały dla rodziców dostępne na stronie www (kilk). Do tej pory z programu skorzystało już 20 milionów dziewczynek na całym świecie. A Dove ma plan, by do 2020 roku dołączyło do nich kolejne 20 milionów. Mam nadzieję, że program zwróci uwagę nie tylko nauczycieli i rodziców ale również ludzi żyjących wokół nas. Każdy z nas może pomóc – i nawet jeśli zabrzmi to jak komunał to uwierzcie mi czasami wystarczy rozmowa. Dlatego bądźmy bardziej czujni, nauczmy się słuchać i zauważać niepokojące sygnały.

Mam pewne marzenie..

Gdybym miała taką możliwość, to spotkałabym się z każdą nastolatką, która nie potrafi dostrzec swojego piękna. Z każdą, która nie wierzy w siebie. Opowiedziałabym im swoją historię i dołożyłabym wszelkich starań by uwierzyły, że świat stoi przed nimi otworem. W większości przypadków ci młodzi ludzie nie zdają sobie sprawy, że niska ocena własnego ciała i lęk dotyczący wizerunku często powstrzymują ich przed uwolnieniem własnego potencjału. Dlatego tak ważne jest, żeby mieć to wsparcie. Od kogoś, kto potrafi słuchać i kto potrafi dotrzeć słowem. Od kogoś, kto stanie się autorytetem, opoką albo zwyczajnie sprzymierzeńcem na trudny czas dorastania.

Więcej informacji na temat programu znajdziecie [tutaj]