Olimpiada absurdu

To jest manifest matki, która się zmęczyła. Matki, która ma już serdecznie dość prześcigania się i udowadniania innym matkom, że nie jest wielbłądem, podczas gdy od tych wszystkich starań wyrósł jej nie jeden garb. Kobiety, która opuszcza wyścig matek, to manifest matki rozczarowanej innymi mamami, które zamiast wsparciem, okazały się konkurencją w zawodach o medal dla najlepszej matki na świecie. To protest matki, która zrozumiała, jak całe te zawody są bez sensu. Jak udział w nich odciąga naszą uwagę od najważniejszego, które znika nam z pola widzenia na polu walki.

Olimpiada matek. Wyścig matek.

Nie prosiłam się do tych zawodów. Nigdzie się do nich nie zapisywałam. Eliminacje do tej bezsensownej olimpiady, też były mi obce. Po wejściu na płytę stadionu z ledwo zszytym po cesarce brzuchem, przecierałam oczy ze zdumienia. Idąc powoli, lekko zgięta w pół nie wierzyłam własnym oczom. Po lewej stronie swoje sześciopaki dumnie prężyły matki, które już w pierwszym dniu macierzyństwa wróciły do swojej formy sprzed ciąży. Na podium stanęła ta z nich, która jako jedyna przed ciążą nie miała sześciopaka, ale poród był dla niej takim wysiłkiem, że sześciopakiem chwaliła się już na porodówce, jeszcze z łożyskiem w środku. Na dumnym drugim miejscu matka z największymi jakie do tej pory widziałam mięśniami powiek, będąca dowodem na to, że sen matce wcale nie jest potrzebny do szczęścia. I że jak się kocha własne dziecko, to można miesiącami nie zmrużyć oczu.

Na chwilę popadłam w kompleksy. Po prawej stronie dumnie rozciągały się matki w fartuszkach. Tylko na chwilę odstawiły swoje przenośne kuchnie gazowe, na których pyrkały dania z karty BLW. U każdej po pięć do wyboru. Na podium stanęła ta, której dziecko najszybciej zjadło brokuł w sosie szpinakowym z chipsami z jarmużu. W oddali, tuż za nimi dostrzegłam matki w kostiumach kąpielowych. Za chwilę wszystkie miały wskoczyć na główkę do basenu z piłeczkami. Dla mnie to byłby stres, dla nich to codzienność. Ich dzieci od pierwszych dni chodzą do najznamienitszych bawialni w całym mieście, w wolnym czasie dokształcają się na Gordonkach, a zmysły wyostrzają na zajęciach z sensoplastyki. Na podium stanęła ta, której dziecko jeszcze nigdy nie złapało grypy żołądkowej po kąpieli w piłeczkach. Bezwstydna szczęściara.

One wiedzą wszystko

Niezrażona poszłam dalej szukając konkurencji, w której mogłabym się sprawdzić. Tuż pod nieznośnie pustymi trybunami, w pełnej ciszy koncentrowały się matki o wiedzy wszelakiej. Wyposażone w plastikowe wiaderka, grabki i łopatki. Gotowe dopaść przy piaskownicy niczego nie spodziewającą się matkę, która jeszcze nie wie. Która nie wie, jak kąpać dziecko, jak nosić je prawidłowo na biodrze, jak prać w orzechach. Która nie ma pojęcia, jak karmić piersią, jak nosić w chuście i za cholerę nie wie, co to jest naturalna higiena niemowlaka. Tu w przeciwieństwie do pozostałych dyscyplin podium było szerokie. Stanęły na nim wszystkie. Wszechwiedzące, najlepiej poinformowane. Widziałam jak kolejno otrzymują medale i bukiety kwiatów.

Z mojej obserwacji wyrwał mnie strzał z pistoletu startowego. Swoją nigdy nie kończącą się sztafetę zaczęły te, których dzieci wszystko robią najpierwsze. Mają 9 miesięcy i samodzielnie na własnych nogach przemierzają bezkresy ambicji własnych matek. Te dzieci w wieku 10 miesięcy samodzielnie jedzą widelcem uprzednio odgrzane na niewielkim ogniu brednie własnych matek, które tylko one same są w stanie przełknąć. Im pierwszym, jeszcze w życiu płodowym wychodzą jedynki i dziesiątki jednocześnie. Zamiast w tym czasie gorączkować i płakać idą na rękę swoim rodzicielkom i schładzając swoje drobne ciałka do temperatury 5st C. przechodzą płynnie w stan hibernacji przesypiając całe ząbkowanie. Budzą się ze złotymi koronkami na uzębieniu i tabletką Corega Tabs w kieszonce.

Internetowe lekarki – wyścig matek.

Na samym końcu w namiocie ratunkowym swoją walkę na słowa toczyły matki z ręcznie zrobionymi stetoskopami na szyi. Znające objawy wszystkich chorób dziecięcych na świecie, mimo iż ich dzieci są okazami zdrowia. Wiedzą co to jest dysplazja stawu lewego i prawego. Wystarczy, że rzucą okiem na zdjęcie rentgenowskie ramienia i po nim orzekają o stanie bioder dziecka. Bez pudła diagnozują autyzm, mutyzm, debilizm. Studiując wieczorowo i nocnie wikipedię i nonsenspedię wiedzą, że nawet potknięcie się na placu zabaw to skutek uboczny szczepionki. Odziewając swe słowa w troskę podpuszczają sąsiadkę, że jej dziecko ma ADHD, bo jest żywsze od ich dzieci. Symptomy zaburzeń integracji sensorycznej recytują z pamięci. Literując wyrazy od tyłu. Znają się na rzeczy. Same ciężko chore na głowę.

Zmęczyłam się od samego patrzenia na te matki biorące udział w tej wielkiej olimpiadzie absurdu. Chciałam jak najszybciej się stamtąd ulotnić, ale ciągnąca blizna po cesarce spowalniała mój krok. Rzuciłam okiem na puste trybuny, nic żywego ducha. Nikt na nie patrzył, nikt nie kibicował, a one walczyły tak zaciekle. Gdzieś co chwile lały się strumieniem łzy. Tych, którym nie starczyło zapału. One odpadały oddając swoje miejsce walkowerem. Przejście przez ten przepastny stadion zajęło mi prawie 4 lata. Wiele widziałam, jeszcze więcej chciałabym odzobaczyć. Zmęczyłam się samą obserwacją. Dziś widzę dzieci matek zawodniczek tych medalowych i tych przegranych. Z pełnym przekonaniem stwierdzam, że ich udział w tych absurdalnych zawodach znaczył w życiu ich dzieci całe nic. Wielkie, przeogromne, tłuste zero.

[ad name=”Pozioma responsywna”]