Jeszcze będziesz- kiedy kolejne dziecko

Siadam przy biurku, za oknem pada deszcz, a ja pierwszy raz od dawna mam przypływ weny do pisania. To są takie momenty w moim życiu, kiedy palce nie nadążają za słowami płynącymi z głowy. Taki maraton po klawiaturze, który przyjemnie męczy umysł. A piszę dziś w temacie dla mnie szczególnym. Wszak odpowiedź na to, kiedy kolejne dziecko trapi wiele przyszłych i obecnych mam.

Odkąd zapragnęłam być mamą miałam w głowie wizję mojego macierzyństwa. Tylko ja sama wiem, jak była ona odległa od tego co spotkało mnie w życiu. Przepełnia mnie ogrom szczęścia, morze miłości, ale też permanentne zmęczenie i nieustanna walka o skrawki autonomiczności, bójka o niezależność. Mam ich dwóch. Dwóch wspaniałych synów, którzy przeszli moje najśmielsze oczekiwania. Dla mnie są idealni. Perfekcyjni do tego stopnia, że momentami aż nierealni. Matka to zna i matka to zrozumie. Jest jednak taka pusta przestrzeń we mnie, którą pragnę jeszcze kiedyś zapełnić. Kiedy? Nie wiem. Ale jestem świadoma, że jeśli kiedyś tego nie zrobię, to ta próżnia zamieni się w kamień ciążący na sercu.

Pierwszy

Był tak wyczekany, był tak chciany i wymarzony. Po utracie pierwszej ciąży upragniony tak, że nie mieścił się w skali pragnień zwykłego człowieka. Było piękne łóżeczko, była radość z oczekiwań, był nowy wózek, ciuszki i fotelik. Były drobne problemy w ciąży. Było podejrzenie wady serca i strach, o Jego życie. Było bezproblemowe cesarskie cięcie, była wiadomość o tym, że jest w pełni zdrowy, były gratulacje. A mimo to zabrakło miłości na samym początku. Zastąpił ją strach, który bardzo namieszał mi w głowie. Niczego nie byłam już pewna. Zresztą pisałam Wam o tym tu (klik).

Kurczowo łapałam skrawki starego życia sprzed porodu. Stało się nowe życie i stał się nowy świat, w którym musiałam się odnaleźć. Ja i mój potworny bałagan w głowie. Płakałam długo. Płakałam miesiąc, drugi, trzeci. Karmiłam go piersią i płakałam. Czemu? Bo hormony namieszały mi w moich szczęśliwych planach, bo przysłoniły mi wizję świata, w którym „wszystko będzie dobrze”. Ktoś mi to zabrał, a ja nie miałam sił, żeby to odnaleźć. Co mi pomogło?

To, że moi bliscy mnie w tym braku miłości nie oceniali. Że dali mi czas. Że pozwolili powoli wyjść z najtrudniejszej do tej pory sytuacji. Pomógł mi wysiłek fizyczny. Z każdą kroplą potu wyrzucałam z siebie ten strach, ból i złość na samą siebie. Pamiętam, że gdy On kończył pierwsze urodziny przepełniała mnie miłość do niego. Uczucie, które lubiłam oglądać z każdej strony. Tak jak artysta z lubością ogląda każdy centymetr swojego dzieła. Ciężko wypracowana, świadoma piękna miłość. To pierwsze zderzenie z macierzyństwem było dla mnie trudne. Boksowałam się z każdą czynnością, którą musiałam robić jako matka. Czułam, że jakaś siła wyższa mnie do tego zmusza nie pytając o zdanie.

Miałam poczucie, że MUSZĘ karmić piersią, MUSZĘ być szczęśliwa, MUSZĘ szybko wrócić do formy, MUSZĘ wstawać do niego w nocy, MUSZĘ z nim spacerować. Tych MUSZĘ było zdecydowanie za dużo. Z biegiem czasu zaczęły zamieniać się w mogę, chcę i lubię. Ale zdecydowanie za dużo czasu na to straciłam.

Drugi

Byłam gotowa. Wiedziałam co mnie czeka. Nastawiłam się na gorszy wariant i baby bluesa na początku, żeby ewentualnie rozczarować się w tę drugą stronę. Nie czytałam książek o macierzyństwie, bo zwyczajnie nie miałam na to czasu. Uciekłam w pracę. Długo i ciężko pracowałam. A do tego doszedł remont mieszkania i zajmowanie się energetycznym dwulatkiem. Miałam co robić.

Przyszedł za szybko. O 8 tygodni. Nie zapowiadał, że miałby zjawić się grubo przed terminem. Po tym jak odeszły mi wody do szpitala poszłam na piechotę, bo niedowierzałam, że to już. Później byłam na oddziale, gdzie wszyscy próbowali opóźnić nieuniknione. Nie było we mnie zgody na jego wcześniejsze pojawienie się. Biły się we mnie dwie emocje. Jedna to ekscytacja, że poznam go szybciej niż myślałam. Druga to strach, bo nikt nie był w stanie dać mi pewności, że wszystko będzie dobrze. Urodziłam naturalnie. Nad ranem, po nocy pełnej strachu, bólu i moich błaganiach o cesarkę, bo tak bardzo bałam się, że nie dam rady. Dałam. On też dał. Urodził się zdrowy, płakał tak głośno. Ja też płakałam.

Zważyli go, zmierzyli. Dali 10 punktów i powiedzieli, że przy wcześniaku to znaczy niewiele. Miał trudny start – wciąż wszyscy mi to powtarzali. Wylądował w inkubatorze. I znów ktoś odebrał mi radość z tych pierwszych chwil. Jakaś siła wyższa wrzuciła mnie znów na tory strachu i niepewności, które tak dobrze znałam i które zdążyłam już znienawidzić. Pamiętam, jak bałam się go zobaczyć w tym inkubatorze. Bałam się mojej reakcji. Bałam się uczuć, które się we mnie pojawią. Bałam się, że znów zabraknie tego najważniejszego. Łzy płynęły mi po policzkach strumieniami, ale na ustach malował się uśmiech. Patrzyłam na niego i w jednej chwili wszystko było jasne.

Miłość zaczęła zajmować miejsce strachu, ale też jej się z tym nie spieszyło. Bałam się tego, co nas czeka. W dniu wypisu ze szpitala dostałam kilkanaście kartek z wynikami i instrukcjami odnośnie dalszych kroków. Policzyłam na szybko: do 18 miesiąca życia ponad 20 wizyt u różnych specjalistów. Nie było we mnie na to zgody. Znów wpadłam w błędne koło myślenia: MUSZĘ. Znów bałam się o każdy dzień zapominając cieszyć się tymi, które właśnie mijają. Znów ktoś odebrał mi radość z tych pierwszych chwil. A może zrobiłam to sobie sama?

Trzeci

Koleżanka, która niedawno urodziła powiedziała mi, że to trzecie dziecko jest dla mamy. Zaczęłam analizować moją historię. Zaczęłam myśleć o tym co już o macierzyństwie wiem i po kolei zaczęłam nazywać emocje, które mu towarzyszą. Dziś rozumiem co miała na myśli. Z zazdrością obserwuję mamy, które przeżywają świadomy, pełen pokory początek, którego ja jeszcze nie miałam, ale na który jestem już gotowa. Imponuje mi z jaką pokorą i radością podchodzą do tych, umówmy się, niełatwych początków. Dziś mam w sobie siłę i wiem o sobie na tyle dużo, że byłabym gotowa przejść przez to wszystko jeszcze raz, nie włączając trybu „MUSZĘ”. Chciałabym móc czerpać przyjemność z tych chwil, które tak szybko mijają. Bo o tym nikt mi na początku nie powiedział. Chciałabym, móc przyjrzeć się ze spokojem każdej minucie spędzonej z maluszkiem. Dziś mam w sobie całą masę pokory, której zabrakło mi wcześniej. Poukładałam to sobie w głowie. Zrobiłam rachunek sumienia. Dlatego tak bardzo chciałabym jeszcze kiedyś mieć dziecko…

No to kiedy kolejne dziecko?

Kiedy? Za jakiś czas. Na pewno nie teraz – nie w tych szalonych czasach, nie z 3 i 6 latkiem pod pachą. Ale kiedyś na pewno. To będzie moja nagroda. Chciałabym jeszcze kiedyś przejść przez macierzyństwo z wiedzą, uczuciami i doświadczeniem, które dziś już mam. Czuję, że to mogłaby być prawdziwa przyjemność.