Co jest najgorsze w byciu mamą

Bycie mamą to splot bardzo wzniosłych momentów. Z chwilą, kiedy stajesz się mamą, zaczynasz rozumieć na czym tak naprawdę polega sens życia i poznajesz oczywiście trudy macierzyństwa. Wiesz już, że żaden złamany paznokieć, spóźniony kurier, wkurzająca teściowa ani czepliwy szef nie będzie w stanie zbić cię z pantałyku. Zauważasz, że nic przedtem i prawdopodobnie nic później nie będzie w stanie doprowadzić cię do tak szczerych łez wzruszenia, do tak głębokiego strachu o drugiego człowieka, do tak ogromnej dumy z małych rzeczy, które twoje dziecko osiągnie samodzielnie. Jest jednak jedna rzecz, która mi osobiście zabiera część tej radości. Ta jedna, jedyna twarz macierzyństwa potrafi mi czasami odebrać całą radość z maminej codzienności. Bycie mamą-co jest najgorsze? Coż to takiego?

Nie poród

Swoją opowieść zgodnie z chronologią zaczynam od początku. Pierwsza była cesarka, drugi był poród naturalny. Obydwa przeżycia były bardzo bolesne, ale do przeżycia. Teraz chodzę na zabiegi estetyczne (fototerapia i laser) i one wydają mi się bardziej bolesne niż poród. W moim przypadku ból porodowy przypominał ten miesiączkowy, tyle że był znacznie mocniejszy i męczył przez całą dobę, ale za to przychodził i odchodził. Finał wynagrodził wszystko. To nie poród jest najgorszy. Chociaż z pewnością jest wyzwaniem na ścieżce macierzyństwa.

Nie szpital

Raz leżałam w szpitalu z Mieciem i raz z Zyziem. Obydwaj trafili tam z zapaleniem oskrzeli, u Zyzia przerodziło się ono w zapalenie płuc. Z perspektywy czasu nie odbieram tego jako największej traumy. Szpitalny czas szybko minął i wszystko skończyło się dobrze. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że w tamtym czasie rodzina się zmobilizowała, babcia przyjechała pomóc, a reszta była pod telefonem, jak by co. To nie szpital jest najgorszy.

Nie kolki

Zyzio miał dyschezję, a Miecio kolki. Starszemu sprowadzaliśmy nawet specjalne kropelki z Niemiec, które pomagały jak umarłemu kadzidło, ale na wszelki wypadek dostawał je kilka razy dziennie, zgodnie z zaleceniami. W którejś ze wschodnich kultur o kolce mówi się, że to 100 dni płaczu. W przeliczeniu na miesiące wychodzi nieco ponad trzy. Dużo? Z perspektywy podwójnej mamy niespecjalnie. Poza tym przy Zyziu nauczyłam się masażu „Słońce – Księżyc” który w kilka chwil przynosił ulgę. Kolki to był pikuś, ot jeden z trudów macierzyństwa. To nie kolki są najgorsze.

Nie początki karmienia piersią

Zarówno za pierwszym, jak i za drugim razem okupiłam je hektolitrami łez. Po cesarce z Mieciem mój organizm nie wiedział, że to „już” i nieco spóźnił się z produkcją życiodajnego płynu. Przy Zyziu „fabryka mleka” też nie sprostała, bo przecież maluch pospieszył się o całe 8 tygodni. A mimo to, tamte chwile wspominam z rozrzewnieniem. Zarówno za pierwszym, jak i za drugim razem dostałam ogromne wsparcie od specjalistów. Miałam pod ręką laktatory, okłady z kapusty, wsparcie laktacyjne. To nie początki karmienia piersią są najgorsze.

Nie ząbkowanie

U Mieczysława ząbkowanie objawiało się wyłącznie wyrastającymi z dziąseł zębami. Zero gorączki, żadnych rewelacji trawiennych, żadnego płaczu czy marudzenia. Po prostu jeden po drugim wychodziły mu te zęby jak grzyby po deszczu, nie sprawiając żadnego problemu. Z Zyziem jest zupełnie inaczej, bo u niego każdy ząb jest okupiony bólem, jęczeniem, przerywanym snem, zmniejszonym apetytem. Owszem, bywa to męczące, ale na całe szczęście zęby są policzalne i jest ich skończona ilość. Ząbkowanie u niemowlaka czy dziecka ogólnie może być uciążliwe i męczące, ale to nie ząbkowanie jest najgorsze.

Nie katar

Choć tu należy dodać, że potrójny męski katar w wydaniu moich chłopaków jest sporym wyzwaniem. Mimo to metody łagodzenia tej jakże śmiertelnej dla męskiej populacji choroby, opanowałam do perfekcji. Tata łyka tabletki i wpuszcza krople, a chłopakom odciągam gluty i też wpuszczam kropelki. Dajemy radę. Idealnie potrafię też rozpoznać rodzaj infekcji po kolorze gluta. Jestem w tym specjalistką. Nie leczony trwa tydzień, a leczony siedem dni. Jak by to pomnożyć przez trzy to wychodzi 21 dni, a mimo to da się to przeżyć godnie. Katar u dziecka to udręka, jednak nadal to nie katar jest najgorszy.

Nie bunt dwu czy trzylatka

Tu brawa należą się Jankowi, bo to dzięki jego konsekwencji, asertywności i nieugiętości Mieciowi przeszły te wszystkie „buntowe” tematy. Owszem, czasami zdarzy się jakaś draka, ale są to wyjątki. Obawiam się, że gdybym samotnie wychowywała Miecia, to wyrósłby na małego aferzystę. Przyznaję szczerze, nie zawsze potrafiłabym poradzić sobie z naszym starszym synem szczególnie, że do perfekcji opanował wchodzenie mi na głowę. Na szczęście jest Janek. Dzięki niemu to nie bunt trzylatka jest najgorszy.

Czy jesteś gotowa poznać prawdę?

Wszystkie te przeżycia to pikuś w porównaniu do tego co chcę ci wyznać. Jest takie oblicze macierzyństwa, o którym nikt głośno nie mówi a dotyczy ono 99% mam. Zwykle zdarza się po zmroku. Skutecznie odbiera nam mamom radość i energię. Sprawia, że tracimy apetyt, ochotę na seks, po to by po pewnym czasie zacząć walczyć wyłącznie o przetrwanie. Nasza cera staje się szara, w uszach słyszymy szum, a oczy wypełnia obłęd. Czy domyślasz się co mam na myśli?

Najgorszy w macierzyństwie jest przewlekły brak snu. Czy pamiętasz noc, w czasie której przespałaś nieprzerwanie i wygodnie 8, a może nawet 9 godzin? Jeśli pamiętasz, to albo nie jesteś mamą, albo twoje dziecko ma więcej niż 5 lat, albo po prostu urodziłaś taki egzemplarz, z którym już teraz proponuję wybrać się do muzeum osobliwości. To brak długiego, niczym niezmąconego snu jest najgorszy.

Zapytacie, co daje macierzyństwo, co daje bycie mamą to odpowiem, że wiele radości, ale jednocześnie odbiera wolność i niezależność, no i sen. Mierzyłam się już w życiu z ząbkowaniem i katarem u dziecka i jakoś byłam sobie w stanie z tym raz dwa poradzić. Ale inaczej jest z niedosypianiem. Brak snu sprawia, że całe macierzyństwo jawi mi się jako wyzwanie. Bycie mamą to praca 24/7.

[ad name=”Pozioma responsywna”]