Tam, gdzie dałam dupy…

Nie powiem już ani jednego, złego słowa na innych rodziców. Obiecuję, że nie spojrzę się na nich krzywym wzrokiem już nigdy. Kto jest bez winy, niech pierwszy rzuci kamień. Kto nie ma dziecka, więc na ich barkach nie spoczywa wychowanie dziecka, niech wymądrza się do woli. Ja już mam i się zamykam. Nasz 2 latek niedawno miał urodziny. 2 lata skończył jakiś czas temu, a ja robiąc sobie listę zysków i strat stwierdzam, że matka ze mnie taka, jak z koziej dupy trąba. Do baletu bym się bardziej nadawała, niż do bycia mamą. Na razie jestem rodzicielką jedynaka, ale za jakiś czas nasza rodzina się powiększy.
Dlatego bijąc się w pierś przyznaję się do największych błędów rodzicielskich wszechczasów:

Gdy widzę słodycze to kwiczę.

Z radości. Bo wiem, że każda kostka czekolady, to jeden załatwiony temat z Mieciem. Każde Jajko Niespodzianka to kolejne 20 minut świętego spokoju, kiedy mogę umyć włosy albo rozwiesić pranie. Każdy żelek Haribo to uśmiech mojego małego Miecia. Ochoczo obdarowuję moje dziecko słodyczami, choć kiedyś zarzekałam się, że moje dziecko do osiemnastki nie będzie miało pojęcia o istnieniu czekolady. Tja…

Pewnie niejeden z Was powie, że właśnie tak produkuje się niewychowane dzieci, ale dla mnie ważniejsze jest to, jak wychować dwulatka, żeby w przyszłości mógł powiedzieć z dumą, że ma mamę, która go w życiu czegoś nauczyła, a przy okazji jest fajną babką, a nie kimś kto stwarza pozory przez cały okres jego dorastania.

Najmłodszy Youtuber na Świecie.

Gdybyście jeszcze dwa lata temu zapytali mnie, czy moje dziecko będzie oglądało bajki na YouTube odpowiedziałabym ze zgorszeniem w głosie, że ABSOLUTNIE NIE! Że nie ma takiej opcji i że takie rzeczy to tylko w rodzinach gorszego sortu, wśród ludzi, którzy dla dzieci nie mają czasu. Później dodałabym pewnie coś w stylu, że tacy ludzie wręcz na dzieci nie zasługują. Prawda jest zupełnie inna. Mój 2 latek ogląda youtube, a teraz nie ma weekendu bez chociażby jednej bajki na tablecie. Mało tego: sama mam przyjemność z oglądania Maszy i Niedźwiedzia razem z Mieciem.

Biegnij Miecio, biegnij.

Kiedyś te uciekające uważałam za te najbardziej niewychowane dzieci. Za te, którym rodzice poświęcali za mało czasu na dobre wychowanie. Dziś ten 2 latek to uciekinier, a ja jestem jego mamą i sama nie wiem, jak wychowywać dwulatka, bo nie ma na to jednego, uniwersalnego przepisu. I choć Miecio nie ucieka jeszcze zbyt szybko, to w 100% rozumiem bezradność rodziców dzieci, którym można tłumaczyć, tłumaczyć i jeszcze raz tłumaczyć. Od znajomych starszych dzieci wiem, że cierpliwość, nerwy ze stali oraz upływ czasu pozytywnie wpływa na zmniejszenie ilości ucieczek do minimum. A u zupełnie wyrośniętych dzieci pojawia się coś takiego jak „lenistwo”, które skutecznie ukróca ucieczki.

Za zdrowie dziecka!

Oj, myślę, że tu mój głos spotka się z krytyką. Jeszcze dwa lata temu byłam przekonana o tym, że nigdy, przenigdy nie napiję się alkoholu w obecności mojego dziecka. Od tamtej pory minęło sporo czasu. Wiele rzeczy się wydarzyło. I powiem wam zupełnie szczerze, że lampka czerwonego wina bardzo często ratowała mnie przed totalnym postradaniem zmysłów. Zamiast płakać z bezsilności czy złościć się na Miecia, wolałam sięgnąć po najlepszy „odstresowywacz” na świecie. Chyba nikt nie wymyślił jeszcze lepszego. Ale żeby była jasność mam tu na myśli JEDNĄ góra dwie lampki, a nie butelki. 😉 Jako osoba prowadząca blog o wychowaniu dzieci chyba mogę Was z podobnych zachowań rozgrzeszyć – nie martwcie się na zapas i nie słuchajcie tych wszystkich przemądrzałych uwag, bo nie robicie nic złego.

Mam smaka na Maka.

Pamiętam jak z dumą pisałam na Facebooku i na blogu o tym, że roczny Miecio zajada się brokułami, marchewką, gotowanym mięskiem i innymi tego typu ambrozjami. Do szewskiej pasji doprowadzały mnie komentarze innych mam w stylu: „Zobaczysz, przejdzie mu.” I wiecie co? Przeszło… Bezpowrotnie. Nasz 2 latek, nie je tego, czym zajadał się jakiś czas temu. Gdyby więc ktoś rok temu powiedział mi, że podstawiona pod murem, po tym jak moje dziecko przez cały dzień nic nie zje, zamówię mu w hotelowej restauracji frytki, to szczerze nie miałabym do siebie szacunku. Kiedyś uważałam, że matki, które karmią swoje dzieci parówkami czy słodzonymi serkami są po prostu złe. A dziś, kiedy moja lodówka pęka w szwach od paróweczek i jogurtów greckich o smaku waniliowym, chylę czoła przez innymi matkami i przepraszam, że kiedykolwiek pomyślałam o nich źle. Nasze menu w tym tygodniu to ugotowany makaron bez dodatków, a u Was?

Bierna ingerencja.

Tego określenia użył ostatnio mój znajomy obserwując dzieci, które odświętnie ubrane tarzały się w piachu. Na czym polega bierna ingerencja? Na tym, że wiesz, że dziecko robi źle. Że jeszcze jakiś czas temu byś zareagował, ale wiesz też, że twoja reakcja na niewiele się zda. A przecież żadne dziecko z brudu jeszcze nie umarło, a i proszku w domu masz pod dostatkiem. Pamiętam jak z uporem maniaka zakładałam Mieciowi zimą rękawiczki, które on z jeszcze większym uporem zdejmował. W pewnym momencie powiedziałam sobie pass. Miecio na spacery jesienno-zimowe zaczął chodzić bez rękawiczek. Co ciekawe: ręce mu nie odpadły, a mi za to odpadło zmartwienie. Podobna historia spotyka nas sporadycznie z czapką. Miecio ma takie dni kiedy po prostu nie chce jej nosić, mimo słońca. Kiedyś byłabym pierwsza do zwracania uwagi rodzicom dzieci bez czapeczki.

A dziś? Myślę sobie: czapki z głów drogie mamy za cierpliwość w ubieraniu czapki, która co chwile ląduje na ziemi. Praca mająca na celu wychowanie dziecka, to praca syzyfowa.

Aaa, kotki dwa.

Czyli zasypianie tuż po dobranocce. Dzięki dobrej zmianie w Telewizji Polskiej jakiś czas temu, ktoś te dobranocki zdjął z anteny. Nie ma już Tabalugi, Muminków i Smerfów. A ja przez to tracę orientację i nie wiem, o której usypać Miecia. 😉 Finalnie kładziemy się spać razem. Wczoraj to była godzina 23.30. Tak wiem, jestem najgorszą matką na świecie. Sama kiedyś dość głośno artykułowałam, że tylko skrajnie niewychowane dzieci chodzą spać później niż o 21. Gadałam, to teraz mam. 🙂

Jak widzicie matka ze mnie marna.

Staram się, ale efekty jak widać mierne. Okazało się, że wychowanie dziecka jest trudniejsze niż uczono mnie na Psychologii Rozwoju Człowieka na studiach. Jednak wiecie co jest w tym wszystkim najpiękniejsze? Że pod moim dachem wyrasta naprawdę szczęśliwy, młody człowiek. Który potrafi dostosować się do pasujących w naszym domu zasad, ale też akcentuje swoje potrzeby. To nie jest ktoś, komu jest wszystko jedno. Takie dziecko poradzi sobie w życiu. Takiego dziecka chciałam. Jakimś cudem mi wyszło. 🙂

Jeśli zastanawiacie się jak wychować dwulatka. Albo jak w ogóle wziąć się za wychowanie dziecka i szukacie jasnego, prostego przepisu, to od razu Wam powiem, że możecie przestać. Choćbyście nie wiadomo jak się starali, to nie znajdziecie poradnika z odpowiedzią na pytanie: 2 latek, jak go wychować? Tak więc odpuście sobie poszukiwania i cieszcie się macierzyństwem i tacierzyństwem. 🙂